You dont know what you got til its gone

Tengah tengah pregnant ni malam2 jarang ada hati dan perasaan nak makan berat berat. Loya tekak n kadang kadang mmg just plain takde selera kalau lepas kul 9 malam tu nak makan nasi or berat berat. So what i do is makan buah2, cikedis cikedis, kacang2 pape kan. Tapi most of the time, potong buah n makan la.

And setiap kali pun potong buah, aqeef akan datang kacau and claim buah2 tu dia punya. "Mama tak bley makan.. Ni acip punya..." Sambil muka berlagak makan laju laju nak lumba dgn mama siapa makan paling banyak. And when you're pregnant and hungry (sbb itulah dinner kite tadi kan), anak pun boleh jadi musuh. Haha. (Ok saya je gini kot).

Dah la merajuk rajuk dgn si acip, mengadu ngadu dgn papa pasal acip (selalunya papa geleng kepala je tgk perbalahan kami, haha), pastu berebut2 angkat bekas letak buah tinggi2 supaya aqeef tak sampai la bagai. Pastu aqeef pun kadang2 perangai bertuah dia sampai, dok bawak lari bekas bekas buah semua. Haish. Mak stress ok.

Itulah rutin harian kami, tak gaduh tak sah bila nak makan buah (padahal anak beranak kuat makan, asal part makan je masing2 taknak kalah, huhu).

Tapi malam ni, aqeef tido awal. Pukul 8.30 malam dah kiok, sbb ptg tadi cousin2 dia abg amar, abg anwar n abg aiman dtg main dgn aqeef. Sunyi pulak rasa. Takde org berebut buah dgn mama.


Buah ni pun tak sesedap macam bila berebut dgn aqeef. =( betullah org kata "without your kids, your house will be clean, your wallet will be full, but your heart will be empty".

In my case, my fruit will be all mine, but the kick is not there. Empty, yes i feel empty. Poyo.



Esok midterm exam account. Mama nak mati study, aqeef kasi can mama study, dia pulun tido awal. Oh i miss u already my boy, bangun cepat, mama nak gaduh dgn acip.

- Posted using BlogPress from my iPhone